´Ben je de laatste tijd triest?´ vroeg Ahmad mij gisteren. ´Nee, eigenlijk juist helemaal niet. Ik voel me juist de laatste tijd heel rustig en tevreden met de situatie waarin wij nu mogen zitten. Kijk ik triest of gedraag ik me dan triest?´ vraag ik. Nee, het is gewoon een gevoel dat hij heeft. Maar toevallig is hij ook een heel zielig boek aan het lezen. Zo zielig en triest, dat hij er eigenlijk niet in verder wil gaan. De roman gaat over hoe slecht zwarte mensen in Amerika nog steeds behandeld worden.

Ik zeg hem dat ik misschien wel wat rustiger ben dan voorheen. Ik praat minder en denk meer na voor ik wat zeg (dat kan bij mij nooit kwaad). Ik maak minder grapjes. Let meer op wat ik wel en niet doe. Ik zeg hem dat. Dat ik voel dat wij in de laatste fase van ons leven zitten en dat niets er meer toe doet dan alleen je best doen om zo goed voor een ander en de wereld te zijn als je kan. Verder is eigenlijk voor mij niets belangrijk. Ik heb geen wensen van dat ik dit of dat nog wil. Ik wil leven met de dag en steeds het beste doen wat ik kan. Verder wil ik niks. En ik ben heel gelukkig en dankbaar voor de rustige fase waarin ik nu zit in mijn leven en geniet daarvan.

Hij knikt met herkenning. Hij voelt dat ook zo. En hij is gerustgesteld. ´Misschien zie je me zo door het boek dat je nu aan het lezen bent?´ zeg ik. Ja, dat kan best zijn. Hij wil niet verder lezen in het boek. Ahmad zegt dat het mooiste moment voor hem elke dag onze ochtendwandeling is. Ik beaam dat. Het is voor mij precies zo. Het voelt zo fijn om gearmd te wandelen, of de zon nu schijnt of niet. Ik geniet daar ook van. En van zoveel meer. Onze momentjes van eten en drinken en daarvan genieten. Mijn ritjes op de hometrainer, kijkend naar series of films. Lezen.

Ik zeg dat er maar één ding is waarover ik me nu een beetje druk maak. Wat moet ik met alle schilderijen die ik nog ga maken? Het huis hier en in Nederland hangt al vol ermee. ´Dat is voor elke schilder zo,´ zegt Ahmad. Ja, dat is waar. In gedachten bedenk ik me waar ik vanaf nu eventueel de wat mindere schilderijen of die waar ik een tijd niet naar wil kijken kan opbergen, met hun ´gezicht´ tegen de muur. Als dit je grootste probleem is, dan ben je een gezegend mens, bedenk ik me. Met al mijn kinderen en kleinkinderen gaat het goed en dat geeft mij rust. Ik hoef verder niets.