Misschien kan de trouwe lezer zich nog herinneren dat ik schreef over het weerzien met mijn twee vroegere klasgenoten P1 en P2. Toen vermeldde ik al dat P1 leed aan een nare terminale ziekte. Ondanks dat bleef hij alle keren dat ik hem zag opgewekt maar daarnaast realistisch. Hij wist dat er geen kans was op genezing (al gebeuren er op dit gebied soms wonderen) en hij had besloten niet te gaan voor verdere behandeling maar zoveel mogelijk nog te genieten van wat nog restte van zijn leven.

De laatste keer dat ik hem zag, samen met P2 en diens zoon, bij hem thuis met zijn gastvrije vrouw, was hij nog steeds zijn vrolijke, hartelijke zelf. Hij had nog plannen om een boek te schrijven over zijn veelbewogen leven en ik bood aan om dit voor hem op te schrijven, als hij het zou inspreken op een recorder of iets dergelijks (zelf schrijven was voor hem niet meer haalbaar). Hij vond dat een goed plan. Bij ons afscheid stonden P1 en P2 en ik voor zijn leuke woning midden in Harlingen. ´Ga ik je nog wel zien in april 2023?´ vroeg ik bezorgd. ´Zeker weten,´ antwoordde hij toen opgewekt en P2 verzekerde mij ook dat we elkaar zeker gaan weerzien. ´De drie musketiers, ´ grapte ik toen, maar ik kreeg op dat moment al een intens triest gevoel over me.

Intussen zit ik al maanden meer dan 2000 km bij beide P´s vandaan. P2, die een veel hechtere vriendschap heeft met P1 dan ik, heeft me op de hoogte gehouden van het wel en wee van P1 en ook P1 belde me een keer en schreef me weleens een appje hoe het met hem ging. In de laatste berichten die hij me stuurde schreef hij dat hij opgewekt zou blijven tot zijn laatste jointje en dat hij iets van mij zou meenemen op zijn reis (nadat ik hem een vredige reis had gewenst).

NB. Ik geloof dat iemand die overlijdt zijn lichaam verlaat en overgaat in een ander bewustzijn. Maar ik weet dat beide P´s daarin niet geloven. Zij denken dat er niets is na de dood. Hierover kan je discussiëren, maar het heeft geen zin. Wat mijn zienswijze voor mij enigszins bevestigde is een artikel dat ik een tijd geleden las in de Volkskrant. Hier was een wetenschapper (cardioloog Pim van Lommel) aan het woord die bevestigde wat ik geloof met argumenten over wat hij heeft meegemaakt en gehoord van mensen die terugkeerden uit een ´bijna dood ervaring´. Van Lommel ontdekte dat het mogelijk is dat er sprake is van een bewustzijn dat voortleeft, ook als er geen sprake meer is van een hartslag of hersenactiviteit, iets wat doorgaans wordt bestreden door andere wetenschappers.

Enfin, ik ga hierover niet in discussie met mijn beide schoolvrienden of mijn webloglezers. Maar ik waardeer het dat P1 serieus inging op mijn wens dat ik hem een vredige reis wenste. Er is wel meer dat ik waardeer in hem. Zoals het feit dat ik hem niet één keer heb horen klagen over pijn hier of daar. En dat hij oprecht blij was dat ik nog wel gezond was. Ik heb lange tijd helemaal geen contact met hem gehad, maar de laatste jaren dat hij het contact met mij hervatte zijn voor mij van grote betekenis geweest. Hij nam (ik weet niet hoeveel jaren geleden alweer) contact met me op door middel van een reactie in mijn weblog. Via mijn weblog had hij me opgespoord. Daarna hebben we elkaar enkele keren gesproken en die keren zijn op een hand te tellen. Maar al die gesprekken zijn in mijn herinnering gebleven en hebben betekenis voor mij gehad.

Maar nu is zijn einde hier op aarde echt nabij. Hij heeft een euthanasie gepland, morgen om 11 uur. P2 bracht me gisteren hiervan op de hoogte. Het bericht kwam bij mij hard aan, ook al wist ik natuurlijk dat dit eraan zat te komen. Hij zou nog gebeld kunnen worden tot vanavond 22 uur. Gisteren was ik in dubio of ik nog zou gaan bellen. Dan komt direct de gedachte in me op dat ik maar één van zijn vele vrienden ben in de enorme vriendenkring die hij inmiddels opgebouwd heeft. Hij is iemand die werkelijk geïnteresseerd is in mensen en contacten en vriendschappen intensief onderhoudt. Maar wat beteken ik voor hem te midden van al deze contacten? En in hoeverre heeft iemand die morgen zijn dood gepland heeft behoefte aan telefoontjes van mensen?

Vandaag bedacht ik me dat ik niet voor niets het bericht heb gekregen dat hij gebeld kan worden tot 22 uur vandaag. Misschien vindt hij het fijn als veel mensen afscheid van hem nemen. Hij is een heel sociaal en nostalgisch persoon.

Ik heb besloten om te bellen, ook al vind ik dat moeilijk en weet ik niet wat ik zal gaan zeggen. Op het moment van zijn geplande overlijden morgen wil ik aan hem te denken. Na zijn dood wil ik een condoleance kaart te sturen naar zijn vrouw. Met het verzoek om mij haar telefoonnummer te geven in het geval dat zij het schilderij dat ik van P1 maakte werkelijk graag van me wil aannemen (zoals P1 mij verzekerde). Dan kan ik haar bellen in april om een tijdstip af te spreken waarop ik haar het schilderij zal brengen.

Ik heb rond 11 uur P1 gebeld. Hij nam niet op. Ik ga hem vandaag nog één keer bellen. En morgen om 11 uur ben ik in gedachte bij hem. ´Goede reis, P. Ik ga jou missen. Hoe moet het nu verder met de drie musketiers ??´