Het is voor mij vooral een uitlaatklep. Hier kan ik mijn gedachten de vrije loop laten en dat doe ik liever in mijn eigen domeintje op internet dan op openbare sites als twitter en instagram. Maar het punt is dat ik steeds minder te delen heb en steeds meer vraagtekens zet bij hoe belangrijk het nog voor me is om mijn gedachten of de gebeurtenissen in mijn leven op te schrijven. Ik vind wat ik denk en meemaak steeds minder de moeite waard om te delen met anderen, want in mijn achterhoofd heb ik altijd wel een een vorm van censuur zitten. Wat ik deel moet op zijn minst een beetje leuk of onderhoudend zijn om te lezen of informatief. De lezer moet er wel iets aan hebben, al is het alleen even vermaakt of afgeleid te worden van zijn of haar eigen zorgen of zichzelf erin te herkennen.

Het punt is dat ik niet veel bijzonders meemaak en dat ik mijn gedachten ook niet bijzonder interessant vind. Maar toch zal ik dit weblog aanhouden, omdat ik af en toen de kriebelende behoefte heb om er toch weer iets in te schrijven. Die mogelijkheid moet er zijn en blijven voor mij.

Mochten er trouwe lezers zijn die zich afvragen waarom er zo weinig nieuws verschijnt in dit weblog, dan is het antwoord hierop: geen nieuws is goed nieuws. Het gaat goed met mij. Ik hoop dat het voor de lezer ook geldt. Ellende zit in zulke kleine hoekjes. We mogen blij zijn als we er langsheen kunnen laveren.