De profeet sws zei het al. Onze tong, d.w.z. datgene wat wij zeggen vormt het grootste gevaar. Datgene wat de mond uitgaat kan niet meer teruggenomen worden. Het is gezegd. Datgene wat we schrijven of het internet opslingeren is nog gevaarlijker, omdat het blijft staan en moeilijk te verwijderen is. Daarom is het extra belangrijk te letten op wat we zeggen of schrijven.
Ook al probeer ik dat en doe ik mijn best om met mijn tong of pen niemand te schaden, pijn of verdriet te doen, het gebeurt toch. Want niets is zo multi-interpretabel als de gesproken en geschreven taal.
Als ik met iemand praat heb ik naast mijn woorden mijn nonverbale gedrag. Hoe kijk ik als ik iets zeg en hoe is de toon van mijn stem? Uit onderzoek is gebleken dat mensen veel meer afgaan op nonverbaal gedrag van andere mensen dan op wat zij werkelijk zeggen. Toch bestrijden mensen elkaar met woorden: “Jij heb toen dat of dat gezegd”, “maar jij zei…….” Zelden zegt iemand: “Jij keek toen heel verdrietig of heel boos”. Nee, het gelijk wordt toch gehaald door de gesproken woorden te herhalen.
Nog moeilijker is het bij het geschreven woord. Brieven, emails, blogs, rapportages. Daar moeten we het hebben van de taal alleen zonder andere begeleidende vormen van expressie. De smileys/emotions die voor handen zijn dekken lang niet de lading van onze emoties en ook fotootjes en illustraties zijn ontoereikend om het gevoel achter de taal goed naar voren te brengen. We hebben allemaal ons verleden en onze ervaringen die betekenis geven aan alles wat we horen en lezen. Het is eigenlijk een wonder dat we soms de illusie hebben dat we elkaar begrijpen. Dat zijn momentopnamen, dat twee belevingswerelden elkaar even raken. Meestal zit iedereen in zijn eigen wereld. We praten en kijken naar elkaar om contact te leggen.
Mijn taal is zo onbeholpen. Mijn woorden kunnen zoveel verwarring scheppen. Een misverstand is zo geboren.