‘Met zijn snavel op de stam’. Dat is een citaat dat mij te binnen schiet. Ik las of hoorde ik toen ik klein was. Was het niet Toon Hermans tijdens één van zijn conferences? Het ging natuurlijk over een vogel die consequent bleef doortikken. Met zijn snavel op de stam. Zo tik ik ook voort met mijn 8 vingers op het toetsenbord. 8 Vingers dankzij een online gratis typecursus. Waarom doe ik dat toch? Steeds maar stukjes typen in dit weblog. Terwijl anderhalve man en een paardenkop deze stukjes leest. Omdat ik het leuk vind om te doen en omdat ik alsnog hoop dat af en toe iemand het leest. Ik wil niet bekend of beroemd worden, maar het geeft me een blij gevoel dat mijn stukjes hier en daar en soms zelfs trouw ingekeken worden. Dat er bijvoorbeeld ergens iemand is die mijn ‘oefeningen voor na een gammanail-operatie’ heeft gedownload en daar mogelijk profijt van heeft. Maar vooral geeft het mij een goed gevoel om schrijvend mijn gedachten de vrije loop te laten. Dat heeft verder geen wijd reikende gevolgen, net zo min als een foto die je maakt grote gevolgen heeft. Vroeger verdween een foto in een doos of foto-album en nu verdwijnt hij in de opslagruimte van digitale apparaten of in de cloud. Mijn stukjes zweven in de digitale ruimte zolang ik de rekening van mijn webhost blijf betalen.
Vandaag las ik in een krant een essay van iemand die vond dat je beter helemaal geen talent kon hebben dan een klein beetje talent. Degenen die een beetje talent hadden voor iets maar niet bijzonder veel talent zouden volgens de schrijver van het essay permanent gefrustreerd zijn, omdat ze een doel stellen dat ze nooit bereiken. Ik ben het daarmee niet eens. In mijn ogen geldt dit alleen voor mensen die hopen ‘door te breken’ bij een groot publiek met hetgeen zij produceren of doen. Dat kunnen sporters zijn, muzikanten, mensen die kunst maken of schrijvers, enz. Volgens degene die het essay schreef zou iemand die nooit zijn gewenste doel kan bereiken daar ongelukkig van worden. Degene die nergens talent voor heeft en daar tevreden mee is zou een veel rustiger leven hebben, omdat deze niet zulke hoge aspiraties zou hebben.
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Talent (dat iemand kan hebben in minderen of meerdere mate voor iets of meerdere vaardigheden) en aspiratie. Het al dan niet tevreden zijn zit hem volgens mij alleen maar in het niveau van aspiratie. Is dat niveau onrealistisch hoog en maak je jezelf daarbij nog afhankelijk van het oordeel van je omgeving, dan zal die aspiratie een bron van frustratie zijn. Is er geen andere aspiratie dan plezier hebben in datgene wat je doet en het jezelf daarin verbeteren naar eigen maatstaven, dan is het niet beroemd of bekend worden vanwege je vaardigheden geen enkel probleem.
Het is naar mijn mening helemaal niet fijner om nergens talent voor te hebben of jezelf wijs te maken dat je nergens talent voor hebt. Ik geloof dat iedereen wat kan. Wat dat is zal voor iedereen anders zijn, maar het is de moeite waard om uit te zoeken wat de bezigheid is waar je gelukkig van wordt. Ik denk dat iedereen wel een mate van talent heeft voor iets. Sommigen hebben toevallig heel veel talent voor één specifiek iets. Als dat ook nog tijdig wordt opgemerkt door hun omgeving, dan worden zij bekend vanwege wat zij presteren. Maar een overgrote meerderheid van mensen wordt nooit bekend met wat ze met plezier en niet onverdienstelijk doen. Dat hoeft geen reden te zijn om er dan maar mee te kappen.
Het proces van ergens met volle overgave mee bezig zijn is waardevol. De waarde van een product is op vele manieren te meten. In geld, in nuttigheid, in schoonheid, in liefde, in nabijheid. Tegenwoordig meet men belangrijkheid graag af aan hoeveel mensen er kijken, hoeveel views, enz. Hoeveel geld is er te verdienen aan een persoon of product is ook een grote drijfveer. Het is een race die hier en daar potsierlijke en oppervlakkige vormen aanneemt. Moet je in die race voorop gaan? Of mag je ook gewoon lekker bezig zijn met je talenten zonder competitie met anderen en zonder oog op enige winstbejag?
Ik kies voor het laatste. In mijn geval is dat wat schrijven, filmpjes plakken, foto’s schieten, schilderen. Dan heb ik het over vormen van lichte arbeid zonder winstoogmerk. Maar ik geloof dat talent voor dingen veel breder ligt dan het geijkte waar mensen over spreken. Je kan talent hebben voor luisteren, voor verzorgen, voor koken, voor wijsheid delen, kinderen blij maken, mensen laten lachten. Of misschien kan iemand heel goed jodelen of zijn tong dubbel vouwen.
Beroemd of bekend zijn wordt overschat. Het is betrekkelijk en veelal ook tijdelijk. Zo plaatst de meute je op een voetstuk en zo donder je ervan af. Beter is het je eigen beoordelaar te zijn en met plezier aan dingen te werken of er gewoon ‘er te zijn’ voor je omgeving. Wanneer je je best doet in wat je doet, dan kan heel veel zich ontpoppen als ‘kunst’. Creatief zijn is in mijn ogen het beste doen wat je kan in een situatie ofwel roeien met de riemen die je hebt. Veel mensen hebben dat talent al ?.