Of liever het reünietje was heel erg de moeite waard. Zoals ik gisteren vertelde zat ik de hele ochtend zowat in mijn broek te poepen van angst voor de reis erheen, die zich in de spits voltrok. Maar die reis viel reuze mee. Eenmaal in de auto was ik rustig, zoals altijd. Ik merk wel dat ik erg moet opletten in het verkeer. Autorijden is vooruitzien, zei mijn rijinstructeur voeger al. En werkelijk is dat zo. Je moet vaak vooraf inschatten dat iemand een inhaalmanoeuvre wil maken en plotseling van rijstrook verwisselt met op het laatste nippertje een richtingaanwijzer naar links. Vooral vrachtwagens hebben daar een handje van en die hebben bovendien vaak een blinde hoek, waarin zij mijn lage ‘waggie’ niet zien. Ik moet dan zelf al daarop voorbereid zijn en goed afstand houden en op tijd afremmen. Maar verder was er eigenlijk niets aan het handje en kon ik overal rustig doorkarren zonder enige file. Het viel me wel op dat het in Noord Holland een stuk rustiger was op de weg dan rond ons Haagje.
Voor mijn vertrek kon ik nauwelijks wat eten van de zenuwen. Maar eenmaal daar was het heel genoeglijk. Ik sprak dus met twee oud klasgenoten. Het gesprek verliep ontspannen en was openhartig van alle drie de deelnemers. Gek is dat het dan ook geen enkel moment voelt als geforceerd. Het viel niet mee om een tijdspanne van bijna 50 jaar die achter ons ieder lag te beschrijven, maar het lukte aardig om wat heinneringen op een rij te zetten en ook herinneringen van onze tijd op school en tijdens onze studie te herbeleven. Af en toe was het ook lachen, maar mooi vond ik het dat we alle drie open konden zijn, ook over de dingen die momenteel minder goed gaan in ons leven.
We hebben besloten dat we dit graag nog eens overdoen. Wanneer en waar is nog onbekend. Het was gek om mijn ex vriendje weer in de ogen te kijken, maar het voelde ook weer niet al te vreemd. Ik zag nog dezelfde jongen, maar nu met een grijze kop met haar. Hij had nog dezelfde droge humor en eerlijke manier van communiceren zoals ik die van hem kende. Hij vond mij wel veranderd. Mijn stem schijnt een paar octaven lager te zijn en ik praat meer vrijuit. ‘Dat komt door het rauwe leven,’ heb ik maar gezegd. En ik heb geen schaamte voor wat dan ook, omdat ik een open boek ben. Geen verborgen agenda’s in mijn kop, dus ik ben geheel mezelf. Ik praat vanuit mijn hart. Vroeger was dat wel anders en zat ik nog vol complexen.
Bij thuiskomst (om 23.15) was mijn lieve Ahmad blij. Alleen kon hij niet slapen. Ook de buurvrouw zei me vandaag dat ze zo blij was dat ik er weer was. Ze had de hele dag aan me gedacht en ze had zelfs een kaarsje aangestoken voor me, het lieve mens. Alsof ik naar het einde van de wereld was afgereisd. Ik vond het ook fijn om voor haar weer boodschapjes te halen en boterhammetjes voor haar te smeren. Vooral nu ik gisteren van de andere klasgenoot (anesthesioloog van beroep en nu nog parttime werkend) hoorde dat hij de laatste tijd heel veel mensen heeft geholpen met euthanasie, die dood wilden uit louter eenzaamheid. Dat zal ik niet met haar laten gebeuren voor zover ik daar invloed op mag hebben!
O ja, en onderweg werd ik gebeld door mijn zoon. Hij vertelde dat hij goed nieuws had. Hun kleinste meid (nu anderhalf jaar) was een half jaar geleden gediagnosticeerd met slechte ogen. Ze zou volgens de oogarts haar hele leven een brilletje moeten dragen. Gisteren waren ze weer met de kleine naar het ziekenhuis gegaan om eventueel een brilletje te laten voorschrijven. Maar….bij een nieuwe oogmeting is gebleken dat haar ogen nu volledig normaal zijn. De oogarts, een vrouw op leeftijd en met een jarenlange ervaring als oogarts zei dat zij dit in haar praktijk nog nooit had meegemaakt. Ze was er zelf dan ook verbaasd over. Mijn kinderen waren dolgelukkig en ik met hen. Je gunt een kind een leven zonder brilletje. Het maakt toch kwetsbaar en zo een bril kan gemakkelijk stuk, ook al is hij speciaal voor kinderen. Wat een opluchting. Al met al was het een mooie dag ☀.