Zoals ik al eerder heb verteld in mijn weblog doe ik vrijwillig werk voor een kerkgemeenschap. Deze is werkzaam in een kerkgebouw, de Julianakerk in de wijk Tranvaal te Den Haag. De kerk wordt niet meer als kerk gebruikt, maar als een soort sociaal centrum, de Paardenberg geheten. Ik werk voor hen omdat ik bewondering heb voor de dingen die zij doen voor kansarmen, zoals een huiskamer voor ongedocumenteerden, spreekuur “dokters van de wereld” (bemiddeling naar medische hulp voor ongedocumenteerden), inloopspreekuur, huiswerkbegeleiding, de spiegelkamer (voor kinderen die niet goed kunnen meekomen met spel op school door uiteenlopende omstandigheden), een vrije inloop met koffie en een praatje elke dag voor iedereen, de voedselbank, spreekuur MOE-landers, ontmoetingsgroep wereldvrouwen en daarnaast nog het geijkte zoals, taalles, naailes, schilderles, computerles, fietsles, creaclub, yoga. En dat allemaal gratis of voor een superlaag prijsje. Het geheel wordt belangeloos gedaan door vrijwilligers van allerlei niveaus. Mensen met weinig of geen opleiding tot afgestudeerde dominees, accountants en juristen. Er zijn slechts een paar betaalde diakonaal werkers. Hun taak is het vrijwilligers aan te nemen, aan te sturen en er ook weer afscheid van te nemen. Alles loopt op rolletjes en ik heb nog geen vechtpartij gezien tussen de vogels van diverse pluimage die de kerk in en uit lopen.
Naast het redactionele werk dat ik doe voor hun nieuwsbrief mag ik nu ook meedenken in een soort informeel bestuur dat elke 6 weken bijeen komt, de werkgroep geheten. In dat bestuur zitten voornamelijk senioren. Het zijn dikwijls mensen die al zo een 30 jaar verbonden zijn aan de Paardenberg en dus de wijk Transvaal snel hebben zien veranderen in een multiculturele wijk. Allen zijn ze lid van de protestante kerk.
Gisteren hadden we weer vergadering en ik kreeg een hand van een grijze man met een zachte stem, die mij nog niet kende. Hij was een gepensioneerde dominee. Aan mijn linkerhand zat een lieve dame die komt uit de wijk zelf. Zij werkt net als ik voor het project “rustpunt”, waar mensen gelegenheid wordt geboden in groepsverband een kaarsje aan te steken. Zij had net als ik opgemerkt dat het project niet zo goed loopt en dat er maar weinig animo is bij de sjoelende en kaartende mensen om een kaarsje aan te steken. Zij had zelfs een grote mond van iemand gehad toen ze haar rondvraag deed bij de aanwezigen om te vragen of er iemand belangstelling had.
Ze vertelde me dat het ook niet zo een wonder is, gezien de geloofsverschillen die er nu eenmaal toch zijn. Ik als moslim zou iemand zijn die verder dacht, maar dat gold niet voor veel anderen. Ze vertelde me verder dat 50 jaar geleden wel 30 % van de mensen lid was van een kerk, terwijl dat nu nog maar 3 % is. Er is een vergrijzing aan het ontstaan onder kerkbezoekers en zeker onder diegenen die contributie betalen. Daarom lopen de kerkgebouwen leeg en kunnen de kosten niet meer opgebracht worden. Er gaan in Den Haag 7 kerken sluiten.
Ook in de vergadering komt de sluiting van de kerken ter sprake en de fusies die ten gevolge daarvan zullen ontstaan. Er is zelfs even sprake van een voorstel om op zondag weer stoelen in de Julianakerk te zetten ten behoeve van de kerkgangers uit de Valkenboskerk, die nu dus eigenlijk op straat komen te staan.
Er is ook een jongeman aanwezig, een raadslid van Groen Links, die sympathie heeft voor wat er gedaan wordt in de Paardenberg en daarom een soort stage wil lopen bij “ons”. Er worden grapjes gemaakt, waaruit ik een beetje kan opmaken wat de grijsaards in dit gezelschap stemmen. Iemand vraagt of deze jongeman er niet wat aan kan doen dat toch Sap de favoriet blijft, want hij had willen stemmen op mevrouw Sap. Eén van de deelnemers heeft een CDA-blocnootje en daar wordt ook een beetje om gegniffeld. Het is bijna een beetje verdacht, als zou zij nog heulen  met de “vijand”. Het is mijn lieve buurvrouwtje, die verontschuldigend zegt dat dit blocnootje al oud is, hoor.
De vergadering wordt altijd geopend met even wat aandacht voor het spirituele. Het is een opening in de vorm van een gedicht, bijbelcitaat of andere spirituele tekst met daarbij eventueel een uitleg. Elke deelnemer doet om beurten de opening. Dit keer was het de gepensioneerde dominee die opende. Hij had het over de heilige geest, die in deze pinkstertijd actueel is. Door de liefde waarmee mensen iets belangeloos voor een ander kunnen doen geven zij blijk van de heilige geest en deze is dan weer een manifestatie van God. Zo laat God zich zien. Hij zei dat heel mooi, vond ik, en gaf ook zijn persoonlijke gevoel erbij weer. Je kon wel merken dat hij dominee was geweest en in mijn ogen wel een goede!
De vergadering duurde bijna drie uur en dat is behoorlijk lang. Er wordt tijd genomen voor alle onderwerpen. Als ik de kring van mensen rondkijk waarmee ik in deze groep mag zitten, dan zie ik lieve en zachmoedige gezichten. De sfeer is open, eerlijk en verdraagzaam. Ik vind het wel een voorrecht dat ik gedachten mag uitwisselen met deze groep overgeblevenen van een “uitstervende soort”.