Zeuren over gemiste kansen

Gisteren zag ik een documentaire over het leven van Sonja Barend, althans over dat gedeelte van haar leven dat zij wilde delen met de kijker. Zij kwam sympathiek, open en vooral heel helder over, zoals ik haar ook kende in haar praatshows van weleer.
Ze zei dat ze dit nu miste op de tv. Het echte gesprek, waarin ook de presentator zichzelf laat zien en waarbij niet steeds maar weer dezelfde BN-ers worden uitgenodigd, zoals dat nu gaat in programma’s als DWDD. Hoe verdienstelijk ook, dat programma lijkt in niets op de de programma’s van Sonja van weleer, koningin dan de Nederlandse talkshow. Af en toe kwamen stukjes langs van de gesprekken die zij voerde met haar gasten. Ik zag het met plezier terug, haar manier van vragen stellen, waarbij zij zichzelf en haar eigen gevoelens en reacties niet buiten schot hield.
Ik herkende haar manier van doen en ik dacht “zoiets had ik ook kunnen doen”, als mijn leven niet gelopen was zoals het gelopen is. Ik kan ook goed luisteren en weet mensen ook te bewegen zich werkelijk te uiten. Dat heb ik gedaan met mijn cliënten. Ik luisterde jarenlang met geduld naar ieders verhaal en problematiek en liet daarbij ieder in zijn wezen. Ik haalde uit de mensen wat er in zat, liet ze huilen als ze kwamen bij hun verdriet, maar ook stralen als ze kwamen bij hun werkelijke interesses, liefde voor wat dan ook, kwaliteiten, enz.
Toen ik jong was wist ik niet wat ik moest worden, evenals mijn broer. Mijn moeder stuurde ons naar een beroepskeuzeadviseur. Mijn broer zou ingenieur moeten worden en ik journalist of advocaat. We hebben geen van beiden geluisterd, maar zijn allebei psychologie gaan studeren, de meest nutteloze studie. Er was in die tijd geen droog brood in te verdienen. Had ik maar geluisterd.
Had ik maar……zoveel beslissingen heb ik genomen die voor mij nadelig waren…..
In de ochtend praat ik erover met Ahmad. Ook hij had dromen . Hij had landbouwkundig ingenieur willen worden. Maar terwijl ik alle kansen had, maar gewoon de verkeerde beslissingen nam, kreeg hij de kans nooit. Hij moest met zijn vader op het land werken vanaf zijn 14e jaar en er was geen geld voor hem om verder te leren. Alles wat hij verdiende was voor zijn ouders en daarna was alles voor zijn vrouw en kinderen, die alledrie wel gestudeerd hebben. Dat is andere koek. Hij had de kans niet.
Ik wel, maar ik heb mijn kansen niet gepakt. Omdat ik mezelf een waardeloos figuur vond die eigenlijk geen recht van bestaan had. Ik heb mijn leven geleid als iemand die boog als een knipmes voor jan en allaman en overal “sorry” zei. Sorry dat ik er ben en sorry als ik in de weg loop. Gaat u voor. Nee, ik ben niet belangrijk, mijn wil staat achter de deur met de bezem. Ik weet niet meer wat ik wil. U vraagt en ik draai voor u……..
Gelukkig ben ik nu wakker en zie ik dat het allemaal tussen de oren zit. Ik heb geen zin meer om te buigen voor iedereen, omdat dit helemaal niet hoeft en ik verontschuldig me niet langer dat ik besta. Wel jammer dat wij mensen al onze beslissingen nemen vanuit de beperkte visie die we hebben op elk moment en dat elke beslissing grote gevolgen heeft, die een groot stuk van ons leven bepalen. Achteraf zien en begrijpen we meer.

4 gedachten over “Zeuren over gemiste kansen

  1. Ik denk dat dit voor veel mensen geldt – verkeerde keuzes en verkeerde omstandigheden.
    Ik kan er zelf ook om treuren.
    Soms draai ik dan een plaatje (dat je misschien helemaal niks vindt) maar daar zit op 2:43 de zin in van hem: I could have been someone. En zij cynisch: Well, so could anyone.
    Dat zet mij dan weer met de benen op de vloer.
    http://youtu.be/o89yo5UmGD4

    • You are right! Er is veel groter leed. Dezelfde dag las ik van een 15-jarig meisje in Afghanistan, dat een half jaar lang gefolterd is door haar echtgenoot en schoonfamilie in een kelder, omdat zij haar wilden dwingen als hoer te gaan werken. Uiteindelijk werd ze bevrijd door een oom. De familie kreeg slechts 10 jaar cel. Als ik zoiets lees schaam ik me dat ik boevenstaande geschreven heb.

  2. welnee, joh! zo bedoel ik het helemaal niet, dat er ‘groter leed’ is.
    ik bedoelde dat ik ook wel eens (nee: vaak) denk: als ik maar dit of dat had gedaan dan had ik …
    zoals ik dat liedje (de zin in dat liedje) interpreteer is het “I could have been someone” – ja, dat is waar, het leven hád anders kunnen lopen, je had bij andere beslissingen meer kunnen bereiken.
    maar… dat geldt voor véél mensen.
    misschien niet écht (dat die kansen er waren) maar wel dat ze dat gevoel hebben.
    ik wil niet jouw geloof erin slepen en nog verkeerd gebruiken ook, maar is het niet gewoon inch Allah?
    kennelijk was dit ons (nood)lot, onze bestemming.
    nu zien er toch nog iets moois van te maken.

  3. Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Maar toevallig had ik dat berichtje gelezen over dat meisje op die dag en dat gaf me ook te denken. Dat mijn probleem inderdaad een luxe probleem is. Het is ook waar dat het gros van mensen zijn potentieel niet gebruikt en dat moet constateren als het te laat is. Maar alles gaat zoals het moet gaan. Ik had zin om wat te zeuren. Verder niet zoveel stof om te schrijven….

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *