Gisteren zag ik een documentaire over het leven van Sonja Barend, althans over dat gedeelte van haar leven dat zij wilde delen met de kijker. Zij kwam sympathiek, open en vooral heel helder over, zoals ik haar ook kende in haar praatshows van weleer.
Ze zei dat ze dit nu miste op de tv. Het echte gesprek, waarin ook de presentator zichzelf laat zien en waarbij niet steeds maar weer dezelfde BN-ers worden uitgenodigd, zoals dat nu gaat in programma’s als DWDD. Hoe verdienstelijk ook, dat programma lijkt in niets op de de programma’s van Sonja van weleer, koningin dan de Nederlandse talkshow. Af en toe kwamen stukjes langs van de gesprekken die zij voerde met haar gasten. Ik zag het met plezier terug, haar manier van vragen stellen, waarbij zij zichzelf en haar eigen gevoelens en reacties niet buiten schot hield.
Ik herkende haar manier van doen en ik dacht “zoiets had ik ook kunnen doen”, als mijn leven niet gelopen was zoals het gelopen is. Ik kan ook goed luisteren en weet mensen ook te bewegen zich werkelijk te uiten. Dat heb ik gedaan met mijn cliënten. Ik luisterde jarenlang met geduld naar ieders verhaal en problematiek en liet daarbij ieder in zijn wezen. Ik haalde uit de mensen wat er in zat, liet ze huilen als ze kwamen bij hun verdriet, maar ook stralen als ze kwamen bij hun werkelijke interesses, liefde voor wat dan ook, kwaliteiten, enz.
Toen ik jong was wist ik niet wat ik moest worden, evenals mijn broer. Mijn moeder stuurde ons naar een beroepskeuzeadviseur. Mijn broer zou ingenieur moeten worden en ik journalist of advocaat. We hebben geen van beiden geluisterd, maar zijn allebei psychologie gaan studeren, de meest nutteloze studie. Er was in die tijd geen droog brood in te verdienen. Had ik maar geluisterd.
Had ik maar……zoveel beslissingen heb ik genomen die voor mij nadelig waren…..
In de ochtend praat ik erover met Ahmad. Ook hij had dromen . Hij had landbouwkundig ingenieur willen worden. Maar terwijl ik alle kansen had, maar gewoon de verkeerde beslissingen nam, kreeg hij de kans nooit. Hij moest met zijn vader op het land werken vanaf zijn 14e jaar en er was geen geld voor hem om verder te leren. Alles wat hij verdiende was voor zijn ouders en daarna was alles voor zijn vrouw en kinderen, die alledrie wel gestudeerd hebben. Dat is andere koek. Hij had de kans niet.
Ik wel, maar ik heb mijn kansen niet gepakt. Omdat ik mezelf een waardeloos figuur vond die eigenlijk geen recht van bestaan had. Ik heb mijn leven geleid als iemand die boog als een knipmes voor jan en allaman en overal “sorry” zei. Sorry dat ik er ben en sorry als ik in de weg loop. Gaat u voor. Nee, ik ben niet belangrijk, mijn wil staat achter de deur met de bezem. Ik weet niet meer wat ik wil. U vraagt en ik draai voor u……..
Gelukkig ben ik nu wakker en zie ik dat het allemaal tussen de oren zit. Ik heb geen zin meer om te buigen voor iedereen, omdat dit helemaal niet hoeft en ik verontschuldig me niet langer dat ik besta. Wel jammer dat wij mensen al onze beslissingen nemen vanuit de beperkte visie die we hebben op elk moment en dat elke beslissing grote gevolgen heeft, die een groot stuk van ons leven bepalen. Achteraf zien en begrijpen we meer.