Gisteren was het even bikkelen voor Ahmad en mij. Hij moest om 10 uur in de kliniek zijn aan het andere eind van Malaga voor de staaroperatie aan zijn linkeroog. Maar toevallig had hij ook een afspraak voor een autokeuring in het industriegebied van Malaga om 7.45 uur dezelfde dag. Zo een keuring kan lang duren hier in Spanje en daarom besloten we bij het opengaan van het kantoor van de ITV present te zijn daar, in de hoop dat hij eerder geholpen zou worden. We stonden om 5.15 op en haastten ons zo snel we konden in pikkedonker naar de ITV, allebei nuchter, omdat Ahmad dat moest zijn voor de operatie. Ik had geen trek in mijn eentje een ontbijt naar binnen te werken.

Daar aangekomen, zagen we al een hele groep mannen voor de nog dichte deur van het kantoor staan. Ondanks het vroege uur was het al heel druk. Het werkende volk heeft logischerwijs geen tijd te verliezen. Ahmad mocht gelukkig ook naar binnen om zijn nummer op te halen uit de automaten, die bij de ingang van de wachtruimte staan. Ik zag mensen komen en gaan op de parkeerplaats en de meesten kwamen eerder naar buiten met hun volgnummer dan Ahmad. Waarschijnlijk ging dus alles op afspraak. Toch kwam Ahmad na een tijd opgelucht naar buiten met zijn nummer en er volgde een tijd van wachten in de koude ochtendlucht. Want ook al is het hier overdag boven de 20 graden met een heerlijke zon, de nachten in zijn deze dagen al fris. We stonden te rillen in onze dunne jasjes bij 12 graden. Ik zag mannen en vrouwen in nog dunnere kleding. Flink volk, die Andalusiers, zij trotseren zowel verzengende hitte in de zomer als frisse koude van de bergwind in de winter.

Enfin, om een lang verhaal niet nog langer te maken. We waren op tijd voor de operatie, na een busrit vanaf een plek waar we de de auto konden parkeren naar de riante buurt, waar de kliniek zich bevond. De bus op zowel heen- als terugreis zat tjokvol mensen. ´Dit is gevaarlijker dan het vliegtuig,´ mompelde ik vanachter mijn mondkapje.

We waren allebei een beetje van slag, toen we thuiskwamen. Ik at met lange tanden mijn broodje omelet op, dat ik niet had gegeten tijdens het wachten op Ahmad in de kliniek (want weggooien is zonde). We snakten allebei naar koffie.

En vandaag is het gelukkig weer een normale dag zonder haast, met het blije besef dat Ahmad nu weer twee goede ogen heeft en dat de auto goedgekeurd is. Dus mochten we niet kunnen vliegen naar Nederland 10 november, dan is er altijd nog de auto als vervoermiddel.

We maakten onze ochtendwandeling onder een weer stralend blauwe hemel. Ik maakte de volgende foto´s: