Zoals ik al eens eerder vertelde in dit weblog, wordt het contact met de buurtbewoners steeds beter. We wonen aan een doodlopende weg in een nederige buurt van het dorp, waarin de bewoners elkaar al een leven lang kennen. Er wonen oma’s, kinderen en kleinkinderen van één en dezelfde familie in onze straat. De kinderen hebben we zien opgroeien van voetballende en skatende kinderen tot kinderen die je niet veel buiten ziet of ze zitten op de stoep voor hun huis in hun telefoon te kijken. De kinderen zijn voor een deel pubers geworden.
Vroeger werden we alleen begroet met ‘hola’ en daar bleef het bij. Nu zijn we er kennelijk meer bij gaan horen, omdat de buurtbewoners hebben gezien dat we blijverdjes zijn. Er wordt belangstellend gevraagd hoe het is met mijn heup en tot hoe lang we hier weer gaan blijven.
Vandaag was ik jarig en om dat een beetje te vieren waren we buiten koffie gaan drinken met een versnapering. Het weer zat mee. Er scheen een lekker zonnetje. Toen we bijna weer thuis waren, hoorden we een kat mauwen. Een buurvrouw van een paar huizen verder kwam ook net aanlopen en mauwde eveneens. Zulk jolig gedrag zijn we niet gewend van deze vroeger nogal stugge buurvrouw. De kat die mauwde zat op een dakje boven de begane grond van een woning, een straat om de hoek van waar wij wonen.
We herkenden de kat als die van onze buurman, twee dakterrassen verderop. De vrouw begon spontaan te vertellen: Laatst was de kat van twee hoog naar beneden gevallen. Dwars door het glazen afdak van de voordeur beneden. De kat mankeerde niets. ‘Een kat heeft niet voor niets 7 levens,’ eindigde ze haar verhaal.
Ik ben blij dat deze kat, die regelmatig komt buurten bij ons nog leeft. Ik zou hem vreselijk gaan missen als dat niet zo was.
De kat zelf lijkt niet erg geschrokken. Hij springt nog steeds van dak naar dak en lijkt al springend verder te komen dan we al dachten.