De echtgenoot van “onze” eend laat zich nooit zien. Ik begin me nu ook af te vragen of de figuur die ik die ene nacht op het dak zag zitten wel het mannetje was. Misschien was zij het zelf wel. Wilde ze terugkeren naar haar nest, maar zag ze mij door de tuin scharrelen en dacht ze: “Ik wacht nog even tot dat mens naar binnen gaat”.
Ahmad had me gezegd dat het mannetje af en toe zou komen om het vrouwtje af te lossen. Hij zou dan volgens hem “even op de eitjes gaan zitten” zodat zijn vrouw rustig kon gaan eten. Misschien zou Ahmad dat doen als hij een eend was, maar deze eend niet!
Ik zie haar nu echt dag en nacht op haar eieren zitten, onbeweeglijk en alleen af en toe van positie veranderend. Het enige gezelschap dat zij krijgt is dat van brutale duiven die zo vrij zijn haar bord te komen leegeten. En de hoofden van ons die regelmatig boven haar hangen om een kijkje te nemen. Mijn hoofd ziet ze bijzonder vaak en meestal praat ik er dan ook nog bij met mijn allerliefste stemmetje. Verder de hoofden van kinderen en kleinkinderen, die het ook machtig interessant vinden allemaal.
Maar steun van een flinke woerd die haar nest komt beschermen cq haar aflossen, ho maar. De woerd die haar bevrucht heeft moet wel een echte flierefluiter zijn. Maar dat brengt haar totaal niet van de wijs. Wat een dappere doorzetter, deze mamma.