Te lang heb ik zitten kliederen aan het minischilderijtje met de twee muilezels, dat ik voor het eerst zonder voorbeeld maakte. Nu ben ik er achter dat ik goed kan natekenen en -schilderen, maar dat uit mijn hoofd werken me nog niet goed af gaat. Het is niet het schilderijtje waar ik het meest trots op ben. Daarentegen het omgekeerde. Ik wil het nog net niet weggooien, maar trots ben ik er ook niet op. Ahmad is er tevreden mee, als herinnering aan zijn jeugd. Dat is voor mij belangrijk, want daarvoor heb ik het geschilderd. Maar ik blijf eraan kliederen. Heb de tijd en verf is geduldig en flexibel. Het eindresultaat is er dus nog steeds niet. Nooit heb ik zo zitten knoeien aan een schilderijtje. Maar van fouten maken leer ik.

Ik vind het altijd leuk als Ahmad dingetjes vertelt uit zijn jeugd in de campo. Hij bracht vaak in de nacht, als het koel was, de muilezels naar de de weides om te grazen. Op één ervan reed hij en de andere, dat kon er nog één of meer zijn (ze hadden er in totaal vier) liep erachteraan of naast aan een touw. Dat touw zat vastgebonden aan de nek van de muilezel waarop hij reed. Eenmaal op de plek om te grazen, liet hij ze los. Om te voorkomen dat ze van blijdschap gingen rennen en daarna moeilijk te vangen waren of soms zelfs op te sporen, bond hij de voorpoten van elke muilezel aan elkaar, zodat het dier niet kon wegrennen maar zich hoppend voortbewoog al grazende. Dat moet een grappig gezicht zijn geweest. ´Maar trapten ze je niet als je hun poten vast wilde binden?, vraag ik. Nee, want trappen doen ze alleen met de achterpoten. Soms ook van blijdschap. Dan dartelen ze en schoppen spelenderwijs met hun achterpoten naar achteren. ´Weet je dat een muilezel altijd een wind laat op het moment dat hij trapt?´ vraagt Ahmad. Nee, natuurlijk wist ik dat niet. Maar dat soort anekdotes hoor ik graag. Ik vind dat echt heel grappig. Ik zie direct een getekende karikatuur voor me van een muilezel die trapt en tegelijk een wind laat. Hij kijkt om en grijnst er ook bij. Haha, ik zou dat graag willen tekenen.

Muilezels combineren de brute kracht van de ezel met het nobele karakter van het paard. Een ezel is sterk maar vaak te koppig om te gehoorzamen. Een paard is te delicaat voor het zware werk dat er vroeger gedaan moest worden op het land. Maar, zo waarschuwt Ahmad, een mannelijke muilezel die niet gecastreerd is, is onhandelbaar en niet te temmen. Ook goed om te weten. Al heb ik niets aan deze kennis, want al het werk op het land wordt tegenwoordig vrijwel door machines gedaan. Paarden, ezels en muilezels staan nu werkeloos in de wei.