Dat doen we allemaal wel eens in ons leven. Ik trouwde en scheidde bijvoorbeeld twee keer voordat ik mijn huidige echtgenoot ontmoette. Hij geeft me alle liefde die ik niet heb gehad in mijn jeugd en tijdens mijn eerdere twee huwelijken. De vraag voor mij is nu: ben ik na zoveel misère en verraad nog in staat de liefde te beantwoorden met evenveel liefde of ben ik verhard? Ik doe mijn best om hem de liefde te geven die hij verdient.
Mijn vader zocht ook liefde gedurende zijn leven (wie niet?). Hij zette daarbij steeds  zijn zinnen op een vrouw.
Toen hij terugkwam uit krijgsgevangenschap, kreeg hij te verwerken dat zijn verloofde niet op hem gewacht had zoals beloofd. Zij was een relatie begonnen met een Canadees en vertrok met hem naar Amerika. Daar is mijn vader naar eigen zeggen nooit overheen gekomen, want zij was de liefde van zijn leven. Zijn hele leven lijkt echter alsnog in het teken te hebben gestaan van een zoektocht naar een lieve vrouw die voor hem een maatje kon zijn. Zo begon hij een relatie met mijn moeder, die hem eveneens bedroog. Toen hij haar alsnog aanbood bij haar te blijven om samen met haar mijn broer en mij groot te brengen, sloeg mijn moeder dit aanbod af. Nee, zij wilde mijn broer en mij opvoeden met mijn stiefvader. En mijn vader trok zich terug uit haar en ons leven (helaas voor ons). Vervolgens trouwde mijn vader met een Duitse vrouw, die volgens hem erg lief en begripvol was. Zij kregen geen kinderen. Ik weet niet of dat een bewuste keuze was. Helaas overleed deze vrouw na een dertigtal jaren en mijn vader ging weer op  zoek naar een maatje. Hij zag een vrouw op straat die hij aansprak en met haar kwam hij tot een zakelijke overeenkomst. Zij zou hem gezelschap bieden in een lat-relatie in ruil voor zijn geld. Met deze vrouw had mijn vader wederom een relatie die ongeveer 25 jaar duurde. Totdat deze relatie jammerlijk eindigde met een grote ruzie. Als ik mijn vaders agenda erop nasla, waarin hij notities maakte van de gebeurtenissen van alledag, dan zie ik de zorg en liefde voor deze vrouw weerspiegeld in zijn notities. De notities waren met name een verslag van hoe het met de ander ging. Had zij een goede of slechte dag en hoe ging het met haar gezondheid? Dat hield mijn vader bezig. En verder wat notities over krantenberichten en hoe zijn eten gesmaakt had. Want lekker eten was duidelijk een genoegen dat mijn vader zichzelf gunde. De kookkunst van een vrouw was dan ook belangrijk voor hem.
Mijn vader leeft niet meer. Ik maak de balans op. Bij zijn crematie waren weinig mensen aanwezig van zijn grote familie. Een zus en twee neefjes. Mijn vader beklaagde zich vaak dat zijn 7 broers en zussen op één na gestorven waren, evenals zijn vroegere collega’s en vrienden. Wat mij dan opvalt is een gebrek aan interesse van mijn vaders kant voor de kinderen van zijn broers en zussen (evengoed familie!) en last but not least zijn eigen kinderen en kleinkinderen. Vanaf 1993 heb ik achter mijn vader aan gelopen (‘Hallo, hier ben ik, je dochter met wie je nog jaren van liefde en gezelligheid kan delen’). Maar eerlijk is eerlijk, mijn vader stond zichzelf niet toe om voor mij open te staan, laat staan voor mijn kinderen. Hetzelfde is naar mijn idee gebeurd met de kinderen van zijn broers en zussen. Hij heeft met hem evenmin een band willen opbouwen. Hij richtte zich 100 % op een vrouw met wie de relatie klapte na vele jaren, naar mijn indruk door opgekropte spanning en ergernis aan weerszijden. Geen van beiden had echter eerder de moed een punt te zetten achter deze relatie door wederzijdse afhankelijkheid.
Mijn vader wedde zijn hele leven op één paard, een maatje in de vorm van het gezelschap van een vrouw. Hij richtte al  zijn aandacht en liefde op de persoon met wie hij een relatie had. Verwaarloosde daarbij mogelijk de contacten die hij daarnaast had kunnen hebben.
Wat me daarbij helemaal triest maakt is dat hij op die manier veel liefde heeft moeten missen die hij had kunnen hebben als hij zich er maar voor had opengesteld. Wat de liefde tussen hem en mij betreft is dat pas gelukt kort voor zijn sterven. Eveneens heeft hij pas in de maanden voor zijn sterven mogen ervaren dat onvoorwaardelijke liefde niet gekocht kan worden, maar spontaan wordt gegeven. Zijn lieve buren zijn in de laatste jaren van zijn leven een zonnetje voor hem geweest en hebben hem de warmte gegeven waar hij zijn hele leven naar zocht. Liefde is niet te koop, maar zetelt in het hart van mensen…..