Op het strand:
Ik heb helaas mijn e-book uit. Dacht dat ik nog 50 bladzijden te lezen had, maar die blijken alleen vol te staan met verwijzingen naar bronnen, waaruit de biografie die ik las is samengesteld. Jammer.
Ik zie voor me een jonge vrouw onder een parasol zitten. Ze is volledig gekleed, met een lange broek en een bloes met lange mouwen, draagt sportschoenen. Ik weet niet waarom zij niet gedeeltelijk ontkleed is zoals de anderen. Zeker is dat zij niet in de zon wil zitten. Naast haar ligt een handdoek uitgespreid, waarop niemand ligt. Dat blijft de hele tijd zo. Op de handdoek ligt een ‘el pais’, die zij  verveeld oppakt en begint te lezen. Ik bedenk me wat allemaal de reden ervan zou kunnen zijn dat deze vrouw het zonlicht schuwt, maar wel op het strand zit. Het is duidelijk dat zij met een ander hier gekomen is die kennelijk wel van zon en de zee houdt. Die is er nu even niet. Misschien heeft zij een huid die geen zonlicht verdraagt. Het blijft gissen.
Ik let een tijd op andere dingen. Zie veel kinderen spelen met water en zand, zie een groep mensen gezellig bij elkaar zitten en eten onder enkele parasols.
Dan zie ik een man uit het water komen. Hij pakt de handdoek op die naast de volledig geklede vrouw ligt en loopt daarmee weg, het strand af, zonder met haar een woord te wisselen. Ik zie haar nu haastig de parasol inklappen. Ze wil hem in de hoes stoppen en dat lukt niet direct. De man is al lang vertrokken en kijkt niet op of om. Dan klapt ze haar stoel dicht en loopt weg, met tas, stoel en parasol. ‘Ze kijkt niet blij’, merkt Ahmad op, die ik net heb aangestoten toen ik de man zonder een ‘boe’ of ‘bah’ zag weglopen van de vrouw (‘Moet je kijken wat een hork’).
Wat maken mensen elkaar het leven soms toch zuur. Als de vrouw maar niet vol zit met blauwe plekken onder haar kleren. Soms neemt mijn fantasie een loopje met me.