Dat is zeker voor mij het geval. Hoezo? Dat ga ik je vertellen.
Veel van mijn wensen zijn uitgekomen en voor sommige daarvan dank ik God op mijn knieën, maar van andere door mij gewenste zaken die zijn uitgekomen heb ik achteraf spijt. Zo wenste ik als kind een arm of been met gips er omheen. Dat stond zo leuk met alle handtekeningen en tekeningetjes van meelevende omwonenden erop.
Ik kreeg die gipsen arm op zevenjarige leeftijd en wel op een vervelend moment. Mijn ouders waren met vakantie en in huis was slechts een stief-oma om op ons te passen. Een trap op rennend naar het zwembad struikelde ik en brak mijn pols. Ik verging van de pijn en bleef met het gebroken polsje heen en weer zwaaien, als het ware om de pijn af te schudden, maar uiteraard werd de pijn daardoor alleen maar heviger. De stief-oma bracht me naar de militaire dokter op de vliegbasis waar we toen woonden. Die constateerde dat de arm gekneusd was en deed er een verbandje om. De nacht die hierop volgde kon ik niet slapen van de pijn. Oma was niet thuis en ik ging voor troost bij mijn broertje in bed liggen.
De volgende dag bracht oma me weer naar de dokter. Dit keer werd er een foto gemaakt van mijn bot en constateerde de arts gelukkig dat de arm gebroken was. Ik kreeg het door mij zo begeerde gips (toen nog niet verkrijgbaar in de frisse kleuren van tegenwoordig, maar gewoon wit). Er werd op geschreven en gekliederd, maar de lol die ik aan het gips beleefde viel erg tegen. Ik werd misselijk van de zure lucht die het gips verspreidde. Ik haatte de mitella die ik moest dragen, een akelige vaalbruine lap.
Wens nummer twee die uitkwam en erg tegenviel is mijn verlangen naar een bril. Sommige kinderen hadden er één en dat vond ik mateloos interessant. Ik wilde zo graag een bril dat ik soms veinsde de lettertjes niet te kunnen zien, als ik voor controle bij een oogarts was. Maar die trapte er niet in. ‘Een uitzonderlijk scherp zicht’, constateerde hij tot mijn teleurstelling.
En nu denk ik: ‘Was ik toen maar blij mee geweest met mijn gezonde ogen’. Want het duurde slechts een aantal jaren voordat mijn zicht werkelijk verslechterde. Op mijn elfde kreeg ik een fietsongeluk, waarbij ik behoorlijk hard met mijn hoofd op het wegdek terecht kwam. Ik moest daarna rust houden, maar ik ging die middag schommelen in de tuin van dezelfde stief-oma, waar ik toen tijdelijk woonde. We hadden de eerste tijd in Eindhoven nog geen huis en woonden toen met het hele gezin in haar huis, ‘ons houten kasteel’ geheten. Ik schommelde die dag tot ik er misselijk van was en niemand hield me tegen. De weken erop merkte ik op de fiets naar school (6 km verderop in verband met het huis waar we later zouden intrekken) dat mijn zicht verslechterde. Ik zag de waarschuwingsbordjes bij de onbewaakte spoorwegovergang steeds later……..En aldus kreeg ik op mijn elfde jaar eindelijk de begeerde bril. Alleen was ik er op dat moment niet meer blij mee, want mijn verlangen naar een bril was al lang verdwenen.
De bril zette ik in het begin weinig op, alleen als het echt moest. Dat kon toen, omdat mijn visie nog niet zo slecht was. Op mijn 18e verving ik de bril door contactlenzen en daarmee kon ik mijn hele leven het gevoel hebben dat ik goede ogen had als ieder ander. Verschil was dat ik daarvoor eerst moest priegelen met lenzendoosjes en lenzenvloeistof. Op de leeftijd dat mensen die meer dan ik gezegend waren met een scherpe visie in de verte problemen kregen met lezen, had ik daar geen last van. Ik kon gewoon lezen als ik mijn lenzen uit deed en om zowel veraf als dichtbij goed te kunnen zien nam ik bifocuslenzen. Appeltje-eitje.
Tot de laatste maanden…….Mijn rechteroog is schrikbarend slechter geworden. Verklaart dat misschien waarom ik de laatste tijd me onzeker ben gaan voelen achter het stuur van een auto? Ik kijk in de verte slechts met één oog. Het rechteroog bleek een aantal keren bij de opticien niet te herstellen met welk voorzetglaasje ook. Ik zie de letters uiterst vaag en dubbel. Het maximale zicht met voorzetlenzen is bij dat oog slechts 50 %. De opticien weet niet wat hiervan de oorzaak is. Heeft me wel de voor mij best mogelijke lenzen voor zicht in de verte besteld. Daarmee kan ik in ieder geval beter zien dan met de lenzen die ik tot nu toe droeg, maar het zicht blijft beperkt. 11 Augustus heb ik een afspraak bij de oogarts. Ben benieuwd wat die ervan zegt…..
Ik neem me voor om alleen nog maar te wensen dat ik gezond blijf en dat alles het zo goed mogelijk blijft doen. Als het dan toch slechter wordt met mijn aftakelende lichaam, dan hoef ik in ieder geval mijzelf niets te verwijten. Ik pas liever op met wat ik wens…..