Dat was altijd mijn devies en dat blijft het ook. Ik betrap me erop dat zodra ik meer wil dan er is of iets heel anders zou willen dan er is, dat ik mezelf en mijn omgeving dan alleen maar ongelukkig maak. Ik voel me het meest gelukkig als ik alles accepteer zoals het gaat en alleen maar roep: Allahamdulillah!. Ik kan niets doen aan het leed van anderen, ook al zou ik dat graag willen. Ik kan alleen maar mijn best doen anderen een beetje blij te maken in mijn omgeving. Ik ben vanbinnen blij, dankbaar voor het leven dat mij nu gegund is met een lieve man en (klein)kinderen. Ik prijs me rijk. Qua gezondheid accepteer ik dat mijn lichaam het niet eeuwig zal volhouden om te blijven voortbestaan. Aan alles komt een eind en dus ook aan mijn bestaan op deze wereld. Ik kan alleen maar proberen zo gezond mogelijk te leven en te eten en ik vind dat allerminst saai.

En zo verblijf ik met een gelukkig gevoel in het moment en dat is voor mij goed. Ik gun dat iedereen. Mijn raad aan een ieder: ´Blijf kalm en doe wat je kan. Zuiver je hart van onzinnige of kwaadaardige ingevingen. Doe niemand bewust pijn. Wat jouzelf niet graag geschiedt, doe dat ook een ander niet.´

Ik lijk wel een dominee 😉.