Even schreef ik niks. Ik was bezig met een schilderijtje naast de andere routinedingen van de dag. Ik beschouw het maar weer als af, hoewel ik nooit tevreden ben. De figuren had ik snel op het canvas, maar waar ik doorgaans het meest mee worstel is een achtergrond. Vaak is een foto (in dit geval van de kleinkinderen van Ahmad) leuk, maar is de achtergrond niet mooi of te rommelig. Dan moet ik zelf een achtergrond bedenken en ik merk dat ik daar niet goed in ben. Het valt me zwaar om besluiten te nemen van wat wel en wat niet en hoe. Dan probeer ik een hoop door gewoon maar wat te experimenteren, wat op zich leerzaam is maar ook frustrerend. Al met al ben ik de laatste tijd toch steeds sneller klaar met elk schilderijtje.
De bedoeling was dat het een wat dromerige sfeer kreeg. Ik ben nog niet tevreden. Zit er toch nog dingen aan te veranderen.
Verder bedenk ik me dat ik de laatste tijd niet meer zoveel te vertellen heb in dit weblog. Het leven van een oud mens is niet bijster interessant voor een buitenstaander. Ik zit er nu aan te denken om af en toe een verhaaltje te plaatsen wat niet over mij gaat maar over een fictieve persoon of situatie, een kort verhaal dus, gewoon ter vermaak van de lezer. Ik kan deze verhalen dan plaatsen in een aparte categorie, genaamd ´korte verhalen´. Misschien is dat veel leuker leesmateriaal dan verslagjes van onze wandelingetjes.
Vandaag wat fotootjes van de wandeling van vandaag. Beelden zijn misschien leuker en veelzeggender dan woorden.
En wij ook 🙂.