We dachten dat hij er niet meer was, omdat wij hem laatst niet zagen tijdens onze wandeling. Ik voelde me al een beetje verdrietig met de gedachte dat we allemaal een keer dood gaan en het paardje was al oud. Alles stroomt en niets blijft. Ik dacht al lopend aan mijn broer, die zich daar tijdens zijn leven zozeer van bewust was en die deze woorden in het Grieks boven zijn deur schreef en op zijn horloge liet graveren, omdat het zijn lijfspreuk was. Overal waar wij kwamen tijdens vakanties of op plaatsen waar wij altijd weer tijdelijk woonden liet hij sporen achter of begroef hij spulletjes. ´Als we hier dan ooit terugkomen graven we het op,´ zei hij dan. Maar zelf bleef hij niet en verdween hij uit dit leven toen hij nog maar 47 jaar oud was, dacht ik verdrietig. En nu was dit paardje misschien ook gestorven. Hoeveel mensen zijn al niet overleden in dit dorp sinds wij hier wonen en hoeveel mensen heb ik al zien verdwijnen uit dit leven gedurende de tijd dat ik op deze aarde rond loop? Om maar niet te speken van alle slachtoffers die vallen door natuurrampen en door wat mensen elkaar aandoen.
En toen zagen we ineens aan het einde van het gebied waar het paardje pleegt rond te lopen ineens toch het paardje achter het hek staan! Wat een blij gevoel gaf dat mij. Maar wat me nog meer verraste was dat het paardje ook opkeek naar ons en even begon te hinniken. Hij herkende na ruim een half jaar afwezigheid Ahmad die hem altijd gras gaf dat hij vooraf geplukt had langs de kant van de weg! Het paardje liep naar het hek toe richting Ahmad. We hadden nu niets bij ons. Ahmad plukte haastig wat korte plukjes gras langs de weg. Het was weinig, maar het was tenminste iets. Hij knuffelde het paardje. Ik keek ernaar en zag hoe natuurlijk Ahmad weet om te gaan met paarden. Hij is van kleins af aan gewend te leven met paarden, ezels en muilezels. Ik ben dat niet gewend. Ik vind paarden heel mooie en elegante en toch krachtige dieren, maar ik ben een beetje bang van paarden zodra ze heel dichtbij komen met die grote tanden en die hoeven. Ik heb als student ooit een tijdje op paardrijden gezeten met mijn toenmalige vriendje, maar dat was geen succes. De paarden in de manege herkenden waarschijnlijk mijn onzekerheid en op een keer begon een paard te steigeren en kwam ik te vallen. Ik moest er van de de instructeur direct weer op klimmen en dat deed ik ook, maar daarna ben ik nooit meer gegaan.
