Vandaag maar eens een schetsje gemaakt van de pauw om te gaan schilderen. Waarom stel ik dat toch uit bij elk nieuw schilderij dat ik maak? Het is een soort faalangst. ‘Misschien wordt het dit keer echt waardeloos.’ Ik verzin duizend en één andere dingen die ik moet doen om maar niet te hoeven beginnen. ‘The painters curse’ zegt iemand hierover op YouTube. Maar ook geloof ik dat ik stiekem een beetje gemakzuchtig aan het worden ben. Ik hoef niets en dat is fijn en geeft me de geruststelling dat het o.k. is dat ik tijd verlummel.

Maar vandaag heb ik samen met Ahmad wel iets nuttigs gedaan. Eindelijk hebben we de deur van de keuken naar de gang verwijderd. De deur ging open naar binnen en stond alle jaren dat ik hier woon eigenlijk alleen maar in de weg. Als we iets willen pakken uit de ijskast moet de deur dicht en als we iets van de keuken naar de woonkamer willen brengen moet hij weer open. De keren dat Ahmad of ik ons hebben gestoten aan de deur in ons relatief kleine keukentje zijn niet te tellen. En toch kwam het nooit in me op om deze deur te verwijderen, zoals als ik jaren eerder wel deed met de deur naar de bijkeuken.

Vanmorgen kwam het er eindelijk van. Samen hebben Ahmad en ik de deur eruit getikt en weggezet tegen de muur van de bijkeuken. Dat we daar niet eerder opgekomen zijn!