Laten we het maar niet meer hebben over de reis ernaartoe. Of toch maar wel, ter waarschuwing van eventuele toekomstige reizigers die vertrekken vanaf Rotterdam Airport. We moesten drie uur voor vertrek op het vliegveld zijn. Tot onze verbazing stond er voor de ingang een viertal lange rijen met mensen die aan het wachten waren voor een reis naar verschillende bestemmingen. Er waren een aantal jongelui met hesjes op de been, die de reizigers informeerden over het hoe en wat van al die rijen. Wij kregen te horen dat de rij voor Malaga pas over drie kwartier zou starten. Dus we hadden even tijd om een kop koffie te drinken in het restaurant. Ahmad had daar niet zo een trek in, maar ik wel. Tja en daarna was het echt een dikke twee uur wachten in de rij buiten, naast drie andere rijen die maar mondjesmaat opschoven, omdat er telkens een groepje mensen uit elke rij naar binnen werd toegelaten om in te checken. Gelukkig was het lekker weer en al pratende met andere reizigers kwamen we de tijd wel door.

Het hele oponthoud had maar één oorzaak. Er was niet genoeg grondpersoneel. We kregen excuses van de beveiligers hiervoor. Eenmaal binnen verliep alles wel heel vlot. Wij bleken het moeilijk verkregen maar juiste formulier te hebben om snel door te kunnen naar de handbagagecheck. En dat was ook in Spanje zo. De QR code is echt iets dat grenzen voor je opent. Ik zag andere mensen klooien met stapels papieren.

Onze chauffeur stond al op ons te wachten. Nog steeds is er geen snelle weg naar het vliegveld vanaf Alhaurin de la Torre. Die weg schijnt in de planning te zijn. Telkens als er nieuwe lokale verkiezingen zijn wordt dat vermeld, maar dat is nu al jaren zo.

Wat wel bijna af is, dat is het lelijke betonnen monster met trappen en lift aan het einde van onze voorheen doodlopende weg. We hoorden vandaag van buurtbewoners dat deze ontsierende kolos begin september zal worden ingewijd door de burgemeester en wat andere notabelen.

Eenmaal thuis aangekomen kon Ahmad nog net wat boodschappen halen. Intussen pakte ik de koffers uit in een verzengende hitte. Ons optrekje was flink opgewarmd dankzij hete zomermaanden met de ramen dicht. Daarna was het goed vertoeven op het terras dat Ahmad had laten afkoelen door middel van de tuinslang. We waren allebei een beetje suffig en gedesoriënteerd. Het is altijd even wennen waar alles in huis ook alweer ligt enzo.

Maar vandaag zijn we al helemaal gewend aan het leven hier. Ik heb zelfs al gefietst op de hometrainer, kijkend naar expeditie Robinson op de tablet via NLZiet. De ergste hitte lijkt wel voorbij en we hopen nog te genieten van een mooie nazomer met iets minder tropische temperaturen dan de maand hiervoor. 30 Graden is wel warm genoeg.

Vandaag riep Ahmad me even van mijn fiets, omdat hij de bellen hoorde van de geiten van de herder. Ze waren nu niet zo dichtbij als voorheen, maar in de verte kon je ze wel zien grazen in de kurkdroge natuur. Met die lieve trouwe honden erbij. Ik word daar altijd blij van.