Vandaag is het bij ons kerstmis, maar in Spanje vond gisteren de ‘noche buena’ plaats, waarin mensen met elkaar gaan eten. Vandaag worden er daar ook nog bezoeken afgelegd, maar morgen is de kerstmis in Spanje alweer voorbij.

Vanochtend stond ik op met gedachten over mijn vader. Hij is geboren op 25 december en was dus een kerstkindje. Hij zou nu 103 zijn geworden als hij nog leefde.

Maar hij is overleden, vrij kort nadat hij 99 jaar was geworden. Men heeft hem toen overgeplaatst naar een verpleeghuis. Daarover dacht ik vanochtend na. Was het wel een goede zet om deze toen nog kerngezonde man naar een verpleeghuis over te plaatsen. De reden waarom dit gebeurde was dat hij een paar keer gevallen was in huis. Dat is op zich niet vreemd, omdat veel ouderen last hebben van een minder goed functionerend evenwichtsorgaan.

Ik denk daarbij aan mijn buurvrouw van nu 87 jaar. Zij is ook herhaaldelijk gevallen in huis en zij loopt nog steeds moeilijk vanwege haar drie jaar gelden gebroken heup en de wonden aan haar voet. Zij heeft een alarmknop aan een touwtje om haar hals en zij kan die knop gebruiken als zij valt of plotseling onwel wordt. Het idee dat ze naar een verpleeghuis of verzorgingsflat zou gaan schrikt haar enorm af en zij wil niets liever dan zo lang mogelijk in haar eigen propere huisje blijven. Ik denk dat ze niet lang meer zou leven als zij niet meer in haar eigen omgeving zou kunnen verblijven.

Dat is precies wat ook met mijn vader gebeurde. Hij vond het verschrikkelijk om naar een verpleeghuis te gaan, hoe goed de service ook was die hij daar kreeg. Hij is daar gestopt met eten en drinken en overleed korte tijd daarna.

En nu denk ik: ‘Wie weet had hij nu nog geleefd, als hij destijds niet naar het verpleeghuis was gegaan’. Waarom gaven ze hem niet eerst een alarmknop? Het is zinloos om daarover te speculeren. Het geeft me wel een triest gevoel.

Net als het thema van de Volkskrant van dit weekend: de steeds groter wordende kloof tussen de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Het gaat daarbij niet eens zozeer om salaris, maar vooral om bezit. Terwijl de één nu slapend rijker wordt, komt de ander niet verder, ondanks keihard werken. De economie is een doorgedraaid systeem geworden, waarin mensen dan wel hun geld zo kwistig mogelijk moeten besteden en/of schulden maken. Sparen wordt niet beloond, maar eerder afgestraft. Daar word ik ook niet vrolijker van.

Straks naar mijn kinderen. Zal het glad zijn op de weg? Het kan vriezen en het kan dooien….

Eergisteren haalden wij onze boosterprik. We hebben daarvan niet veel last gehad, buiten even een pijnlijke bovenarm en een dag hoofdpijn, die goed te verhelpen was met paracetamol. En misschien zijn we tijdelijk wat zwaarder op de hand geworden. Ik zie overigens wel dat er een zwak zonnetje probeert door te komen ?.

De buren naast me hebben corona en liggen ziek te hoesten.

Dit was het nieuws.