Al jaren zoek ik naar een vaste kapper. Eentje die mijn haar zo goed knipt dat ik daar tevreden mee ben zodat ik besluit om die kapper trouw te blijven. Ik heb al een paar keer gedacht dat ik ´mijn kapper´ gevonden had, maar altijd weer moest ik constateren dat een kapper ook maar een mens is en de ene dag beter knipt dan de andere. En zo zwerf ik al jaren rond van de ene kapper naar de andere.

En nu denk ik opnieuw dat ik mijn kapper gevonden heb.

Ik was al twee keer eerder bij haar. De eerste keer was in 2017, net voordat ik mijn heup brak. Toen viel me al op wat een maestra zij was. Zij waste, knipte en föhnde mijn haar met een routine, souplesse en handigheid, die ik zelden daarvoor gezien had. Ik was heel tevreden met het resultaat. Daarna lag ik een tijd in het ziekenhuis met een gecompliceerde gebroken heup. Ondanks dat mijn haar een tijd lang geen wasbeurt kreeg, bleef het perfect zitten.

Een tijd later, ik liep toen nog mank van die met pinnen gerepareerde heup, ging ik nog een keer naar haar. Ahmad en ik wilden ons toen allebei door haar laten knippen. Ook hij was toen zoekende naar een goede kapper.

Het was een slecht moment om te knippen, want het was een week voor de Semana Santa. De week dat iedereen bezig is met het zoeken naar een ´paasbest´ uiterlijk. Er waren twee jongetjes aan de beurt voor ons, die allebei een prachtig kapsel kregen. Daarna was het onze beurt. Ik heb het idee dat ze ons toen een beetje afraffelde, want er stonden nog meer dorpsgenoten te wachten op een ´make-over´. Ze is een enorme kletskous en ze liet toen doorschemeren dat ze er ´Spanjolistische´ en fascistische sympathieën op na hield.

Dan moet je niet bij Ahmad wezen. Hij vond dat drie keer niks en hij vond ook dat ze zijn haar niet goed en zorgvuldig genoeg geknipt had. Mijn haar was ook een stuk minder mooi geknipt dan de eerste keer.

Daarna heb ik haar jaren lang links laten liggen en begon mijn zwerftocht langs kappers opnieuw.

Maar nu ben ik weer naar haar teruggekeerd, uit pure wanhoop, omdat mijn haar verschrikkelijk lang was geworden. Het hing tot midden op mijn rug en ik vind dat geen gezicht voor een ´meisje´ van 70 jaar.

Dus vanmorgen zat ik weer in de stoel bij de maestra en ze deed met vaardige handen precies wat ik wilde. Voor 20 euro kan ik nu weer enigszins tevreden in de spiegel kijken.