In Alhaurin de la Torre

Zo slaap je in je brede bed in Den Haag en zo lig je weer in je smallere bedje in het dakhuisje in Alhaurin de la Torre.

De reis ging snel, maar dat wil niet zeggen dat we snel aan de beurt waren om onze koffers af te leveren. Er stond weer een rij tot ver buiten de ingang, maar gelukkig scheen er een aangenaam zonnetje en de meeste reizigers waren in een opperbeste stemming.

Eenmaal in het vliegtuig zat ik te midden van mijn eigen man en een vreemde vent, een Hagenees wiens vrouw aan de andere kant van het gangpad zat. Ik bleef de hele reis met hem kletsen en daardoor ging de tijd snel en kon ik een beetje vergeten dat ik nog steeds grieperig was, met een hoofd vol vastzittende snot.

Op de bestemming aangekomen zagen we een roze stofwolk boven Malaga zweven. Een wolk van saharazand die dit keer kurkdroog in de lucht bleef hangen en gelukkig niet aan alles bleef plakken door een op zo een moment ongewenste regenbui. Het heeft hier de hele lente en zomer nauwelijks geregend en droog was het nu ook.

Onze straat is opnieuw geasfalteerd om als voetgangersgebied te dienen, dus niet langer toegankelijk voor autoverkeer (buiten bestemmingsverkeer voor diegenen die een garage hebben, zoals wij). Toch stonden er nog auto´s geparkeerd toen we onze straat werden ingereden. Allemaal aan één kant zoals altijd gebruikelijk was. Onze taxista grapte dat je de mensen hier niet gemakkelijk een verkeerverbod kon opleggen.

Maar vanmorgen zagen we, toen we de garage uitreden om boodschappen te gaan doen, dat mannen bezig waren grote plantenpotten aan weerkanten van de nieuw geasfalteerde weg vast te schroeven. Daar kan echt geen auto meer tussen om te parkeren. Dus dat gaat wel werken!

We hebben ons dakterras nog nooit zo vies en stoffig aangetroffen als dit keer.

vol met saharazand
Na de schoonmaak
Maar de lucht lijkt bewolkt, terwijl er geen wolken zijn. Het zicht wordt belemmerd door stof

Vandaag waren mannen de hele dag bezig met het plaatsen en vullen van de grote plantenbakken. Het enorme bouwwerk aan het einde van de straat met een trap en een lift wordt binnekort geopend voor voetgangers en beneden is een grote parkeerplaats aangelegd voor diegenen die in deze buurt moeten zijn.

Het gaat er mooi uitzien, ons straatje. Overal in het dorp zie je dat er gebouwd word. Er zijn nog meer smalle wegen die worden afgesloten voor autoverkeer. Men doet zijn best! Dat is vaker zo als er verkiezingen op handen zijn. Ik vind het best, want het zal rustiger zijn zonder autoverkeer.

Zo zit je nog op de grond te spelen met je jongste kleinkind in Pijnacker en zo zit je te eten in je keukentje 2.255,7 km verderop

Wat gaat dat toch snel, als je in Rotterdam het vliegtuig neemt. Met de auto is het 23 uur en 4 minuten rijden. Het vliegtuig doet 2,5 uur over de reis.

Boven de wolken schijnt de zon ?

We kwamen om 18.15 aan en zagen dat de zon bijna onder zou gaan.

Bijna thuis (zie blauwe kruisje)

Onze vaste taxista Manolo bracht ons thuis via het bekende smalle weggetje van het vliegveld naar ons huisadres. Hij vertelde ons dat het nauwelijks geregend had in de provincie Malaga. De natuur is kurkdroog. Als dit zo blijft tot de volgende hete zomer, dan zal een watertekort ontstaan. Ons drinkwater komt uit een bron in de berg tussen ons dorp en de kust. Het is prima drinkwater, maar om voldoende uit de bron te halen, zal er toch wel wat regen moeten vallen. Verder waarschuwde hij ons dat het morgen een feestdag is in Alhaurin de la Torre ter ere van de beschermheilige van het dorp. De winkels zullen dan gesloten zijn. Maar tot 21.30 waren die gisteren nog wel open.

Bij thuiskomst maak ik snel een boodschappenlijstje. Ahmad gaat boodschappen halen, terwijl ik de koffers uitpak. Het is 15 graden in huis, maar ik merk niets van deze relatieve ´kou´, omdat ik aan het werk ben. Ook Ahmad komt verhit terug, ondanks de ´kou´ buiten (ongeveer 10 graden).

Er is overgebleven soep in een bakje in de diepvries, die ik ontdooi door deze in een pan met gekookt water te zetten. Als Ahmad thuiskomt met de boodschappen zitten we al snel te eten in het vertrouwde keukentje. Het is nog geen 20.00 uur, als we klaar zijn met ons maal.

We leggen een extra deken op ons bed, ik maak een kruik en we gaan lekker slapen.

Vandaag een nieuwe dag met een nieuw ritme. Ik begin op de fiets met Netflix. Hoewel het buiten maar 8 graden is, fiets ik lekker en uiteindelijk in mijn hempie. Intussen heeft Ahmad het koud achter de PC. We laten de elektrische kacheltjes telkens branden in het vertrek waar we zitten.

Wie denkt dat het in Zuid Spanje het hele jaar door warm is, heeft het mis. Maar er schijnt wel een zonnetje tussen de wolken door ?