Er zat geen slotje meer op de link en de site was onbereikbaar. Even gespiekt bij Strato, mijn webhost. Daar zag ik dat mijn site kwetsbaar zou zijn en dat ik voor 5 piek per maand de site veiliger kon laten zijn. Daar piekerde ik niet over.

Ik dacht echt dat het nu afgelopen was met mijn weblog en eigenlijk gaf me dat een gevoel van opluchting. Misschien is het gewoon tijd om ermee te kappen, bedacht ik. Als ik dan toch schrijfneigingen voel opborrelen, dan is het misschien een beter idee om fictie te gaan schrijven in word. Ik vind de verhalen over mijn eigen leven en mijn gedachten al een tijd niet meer zo boeiend en zeker niet om ze te willen delen met de hele wereld. Het schrijven van fictie lijkt me daarentegen leuk om te doen.

Ahmad bood aan om mijn weblog, zoals het tot dusver is bijgehouden, voor me te bewaren met behulp van een ´local host´ op mijn externe schijf. Ik vind het knap dat mijn autodidact weet hoe dat moet. Dan is het hele weblog nog na te lezen vanaf die externe schijf voor mijn kinderen, mochten ze dat ooit leuk vinden na mijn dood. Dan zou ik daarna mijn domeinnaam en website kunnen opzeggen bij Strato. Maar ik zei: ´Laten we het nog even aanzien. Misschien komt de site vanzelf weer in de lucht en was het een tijdelijk onderhoudsprobleem bij Strato. En inderdaad was na een paar uur mijn website weer helemaal bereikbaar, met veiligheidsslotje en al. En dat bleek ik toch ook wel fijn te vinden. Nu kan ik vrolijk verder leuteren en babbelen in mijn eigen domeintje. Ik weet dat ik slechts door een paar trouwe lezers wordt gelezen en af en toe door een toevallige voorbijganger. Dat mijn stukjes gelezen worden door mensen die ik van lang geleden ken geeft mij een vertrouwd gevoel. Het is voor mij een soort draadje naar mijn verleden. Ik heb zo weinig mensen overgehouden van mijn leven vroeger, op school, tijdens mijn studie en werk. Als ik kijk naar mijn twee schoolvrienden, P en P, dan zie ik dat zij wel veel contacten met mensen van vroeger hebben aangehouden en dat is eigenlijk heel leuk. Ik mis dat, maar het is ook grotendeels mijn schuld. Ik onderhoud vriendschappen slecht.

Maar om een lang verhaal korter te maken: jullie zijn nog niet van me af. Ik blijf nog doorgaan, zolang mijn website niet hapert. Ik schrijf voor mijn plezier. Lezen is niet verplicht.

Maar vanaf morgen zal ik een week met mijn laptopje naar de dochter van Ahmad moeten gaan om stukjes te kunnen plaatsen. Ik weet niet of ik daar veel aan zal toekomen. Ik zal wel alles in word bijhouden en op de digitale plaat vastleggen wat ik kan. Tot later!