Tag archieven: leefwijze

Apk van mijn eigen lichaam

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik heb de gezegende leeftijd van 70 jaar al mogen bereiken en alle jaren die nog mogen volgen zijn meegenomen. In leven blijven is niet meer zo strikt noodzakelijk als in de de tijd dat er nog vier kinderen van mij afhankelijk waren. Er wacht geen werkgever meer op mij en alle vaste lasten worden op tijd betaald, zonder dat ik daarvoor hoef te werken.

Ik kan wel verdwijnen uit dit leven, maar heb geen haast om te gaan. De vraag is voor ons allemaal hoe en wanneer we gaan. Ik ben erop voorbereid.

Als ik kijk naar de staat van mijn lichaam, dan mag ik niet klagen. Af en toe heb ik wel eens een pijntje hier of daar. Zoals ook vannacht. Na een nachtelijk plasje kon ik niet goed inslapen vanwege een vreemde pijn in mijn linkerdijbeen. De pijn kwam in golven en had niets te maken met spieren. Ik kon me gewoon goed bewegen, maar de pijn hield niet op, hoe ik ook ging liggen. Na een paracetamol sukkelde ik toch weer in slaap. Het been is nog steeds gevoelig op die plek, maar afleiding helpt. Zoals dat bij de meeste pijnen het geval is, voel je pijn het hevigst in de nacht, als er verder geen andere prikkels zijn.

Ik zie het even aan, deze pijn, en wil niet direct naar de dokter gaan. Misschien verdwijnt de pijn vanzelf weer, net als zoveel pijntjes. Gisteren en eergisteren had ik pijn aan de onderkant van mijn linker middelvinger, die toen ook blauw zag. Dat is nu over. Zo komen en gaan pijnen. Ik mag niet klagen, als ik besef dat veel mensen (die vaak jonger zijn dan ik) leven met chronische pijn.

Ik heb tussen de 10 en 20 operaties gehad in mijn leven en dankzij die operaties is mijn lichaam nog in goede conditie. Zonder die operaties zat ik hier nu niet achter mijn pc. Was ik geboren in een land met slechte of geen medische zorg, dan lag ik nu al onder zoden. Bepaalde operaties hebben mijn leven gered en andere hebben mijn leven zelfs beter gemaakt dan dat ervoor. Zoals de twee operaties aan mijn voeten en die aan de staar in mijn ogen. Mijn voeten zijn nu normaal en ik kan normale schoenen dragen en lopen zonder pijn. Sinds de staaroperatie ben ik niet meer bijziend en hoef ik geen contactlenzen meer te dragen. Daar geniet ik dagelijks van. Goed zien en lekker lopen zijn voor mij niet vanzelfsprekend, maar iets om bij stil te staan en dankbaar voor te zijn. Een chirurg in Malaga heeft mijn leven gered via een operatie aan mijn darmen, die volledig in de knoop lagen en mijn spijsvertering blokkeerden. Hij was er met veel geduld uren mee bezig. Een ander had misschien gedacht: ‘Laat maar zitten, die knoop. Ik haal gewoon het hele zooitje weg en geef deze oude dame een stoma’. Maar dat deed deze topper niet en dankzij hem functioneert alles weer naar behoren. Na een heupoperatie, waarbij mijn heup met pennen gerepareerd werd van een nare breuk, loop ik weer als normaal na veel oefenen en revalideren. Sinds die operatie fiets ik dagelijks op een hometrainer. Dat ben ik blijven doen en daardoor heb ik er geen last van dat ik minder zou bewegen dan normaal vanwege de corona-beperkingen.

Kortom, als ik de balans opmaak van de conditie van mijn lichaam via een ‘APK keuring’, dan ben ik heel tevreden. Een beetje pijn nu en dan hoort erbij op mijn leeftijd. Maar het is wel iets om in de gaten te houden. Ik denk dat het voor een ieder goed is om de conditie van zijn/haar lichaam goed in de gaten te houden. En goed voor het lichaam te zorgen door goede voeding, voldoende rust en beweging en het voorzichtig omgaan met stoffen die slecht zijn voor het lichaam, zoals alcohol en sigaretten. Van sigaretten mag je tegenwoordig wel wat zeggen, maar alcohol als slecht bestempelen is nog taboe. Ik weet het ?.

Is er nog iets om naar uit te kijken tijdens de epidemie?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanmorgen hoorde ik op radio 1 mensen praten over het al dan niet doorgaan van de olympische spelen en de kampioenschappen voetbal. Er kwam een sociaal psycholoog aan te pas om te vertellen hoe belangrijk de ervaring als toeschouwer van sport is voor het welbevinden van mensen. En zo zijn er veel meer positieve ervaringen te noemen die mensen nu missen vanwege de beperkende maatregelen. Er kwam ook even een vrouw aan het woord wier beroep het was om te musiceren. Ook zij kon nu even niet datgene doen wat zij gewend was te doen. Zij legde er echter de nadruk op dat het de kunst is je niet te richten op wat niet kan op dit moment, maar op wat wel kan. Zij hield zich nu bezig met het rondbrengen van maaltijden voor kwetsbare mensen en haalde daar haar voldoening uit.

Dat bracht me ertoe me te bedenken hoe dat zit voor mij. Ook ik kan bepaalde dingen niet doen, die ik normaal nu zou doen. Ik zou normaal me nu alvast voorbereiden om weer met mijn maat naar zijn ’tierra’ te gaan. Ik weet ook zeker dat hij heel graag zijn drie kinderen weer zou willen zien, zeker nu hij deze zomer opa hoopt te worden. Maar dat kan dus niet. Ook kunnen we voorlopig niet meer samen mijn kinderen opzoeken volgens de nieuwe maatregelen. Het zij zo. Ik denk dat ik in mijn leven erg gewend ben geraakt aan dingen die niet konden. En dat ik daarom van nature gewend ben om me te richten op wat wel kan. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan.

Waar ik mij nu echt op kan verheugen is de komst van een nieuwe lente, als ik dat nog mag meemaken. Er zijn nu in mijn buurt minder meeuwen en meer kleine vogeltjes. Ik verheug me er nu al op als de lente aanbreekt de vogels te horen fluiten, de eerste zonnestralen op mijn gezicht te voelen en de natuur te zien opleven. Dat heb ik een tijd niet mogen meemaken, omdat ik dan steeds in Spanje zat, waar de wisseling van de seizoenen minder spectaculair is dan hier. Ik moet terugdenken aan mijn kindertijd, toen ik het geluk had altijd op mooie bosrijke plekken te wonen. Het was normaal voor mij om eekhoorns en konijntjes rond ons huis te zien en ik had zelfs een vogelnestje in een roostertje in de muur vlak achter het hoofdeinde van mijn bed. Als ik daar doorheen gluurde, zag ik de jonge vogeltjes in het nest zitten met opengesperde snaveltjes, wachtend op hun moeder, die via het roostertje in de buitenmuur voedsel kwam brengen. Dat zijn de mooie dingen, die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. De wisseling van de seizoenen en de mooie luchten en de veranderingen in de natuur zijn dingen, waar we tot op heden van kunnen genieten, als de mens dit niet ook voorgoed gaat verpesten met zijn vernietigende gedrag.

Misschien is dit virus een waarschuwing voor ons om te leren begrijpen dat de manier waarop wij nu omgaan met de natuur en met dieren een heilloze weg is, die uiteindelijk gaat leiden tot een natuurramp. Maar daarover hoor je helaas minder dan over dat mensen zoveel missen en dat de economie zoveel schade lijdt. We gaan waarschijnlijk nog meer virussen krijgen of andere rampen, want onze ogen zijn nog steeds niet ver genoeg geopend om te beseffen, dat de manier waarop we nu omgaan met elkaar en met onze natuurlijke omgeving een verkeerde manier is.