Gisteren liepen we onze gebruikelijke ochtendwandeling. Op de weg vanaf beneden langs ons huis liep een grote hond heen en weer. Hij stak de weg over en liep dan weer terug, waar hij zigzaggend heen en weer bleef rennen, om zich heen kijkend met een verdwaasde uitdrukking. ´Die hond hebben ze in de steek gelaten,´ zegt Ahmad heel beslist (´abandonado´). ´Weet je dat zeker?´ vraag ik. De hond ziet er goed doorvoed uit en heeft nog een halsband om. Maar de manier waarop hij ongecoördineerd heen en weer rent op een plek waar weinig mensen lopen komt inderdaad heel raar over. Ik vind het zielig voor het dier. ´We hadden toch ooit een nummer van een organisatie die verwaarloosde honden van de straat haalt?´ vraag ik. Ik herinner me dat een keer mensen met een grote kooi met vlees erin zaten te wachten op de komst van een achtergelaten jachthond, waarvan ze wisten dat die in de buurt rondzwierf. Die hond hadden wij ook gezien enkele dagen ervoor. Die vrouw gaf ons toen een kaartje met een telefoonnummer dat we konden bellen als we de hond weer zouden tegenkomen. Ahmad heeft dat nummer niet meer. Het is ook alweer bijna drie jaar geleden. Ik maak een foto van de arme lobbes.

Even later lopen we over de grote laan die Alhaurin de la Torre doorkruist. De laan is mooi beplant en goed onderhouden en er is een breed voetpad. Het is dan ook een favoriete wandelroute van mensen die beweging zoeken of hun hond uitlaten. Laatst maakte ik daar een foto van een oude man met een klein wit hondje op een bankje. We hadden hem al vaker zien zitten en altijd zat het hondje met zijn voorpootjes op zijn schoot. Ik vond dat zo een schattig gezicht dat ik de man vroeg of ik een foto mocht maken van hem en zijn hondje.

Gisteren zagen we hem weer zitten, maar nu op een ander bankje. Hij had zijn arm liefdevol om het hondje heen geslagen. ´Kijk, daar heb je onze vriend met het hondje,´ zeg ik tegen Ahmad. Als we dichterbij komen groet ik de man enthousiast. (buenas dias). De man kijkt me stomverbaasd aan. Het is hier wel gebruikelijk om te groeten als je iemand tegenkomt, maar niet zo ver uit je buurt. Bovendien lijkt hij me niet te herkennen. Ahmad breekt het ijs door ook te groeten en er dan aan toe te voegen: ´Buena companía´ (goed gezelschap), doelend op zijn hondje. De man bevestigt dit nu glimlachend.

Even later komen we nog een man tegen met een wit hondje. Dit is de man die ik eerder fotografeerde. Deze men herkent ons wel en groet ons als eerste.

Ik lach mezelf uit ?. De hondjes van beide mannen leken op elkaar en de mannen hadden allebei eenzelfde petje op.