Het is al in de middag dat ik muziek hoor komen vanaf het Porton, het culturele centrum niet ver bij ons vandaan. Terwijl ik de was ophang hoor ik best lekker klinkende muziek. Gelukkig niet Spaanstalig. Het is een band die Engelstalige muziek ten gehore geeft die voor mij goed te pruimen is. Maar het is niet echt dansmuziek.

Als ik na zonsondergang de was binnenhaal wordt ik verrast door een steengoede beat met daarbij ook nog mooie vocals. Ik haal mijn wasje af en kan me nauwelijks bedwingen om niet te gaan bewegen op deze muziek. Ik roep Ahmad erbij. ´Moet je horen, hoe goed deze muziek klinkt,´ zeg ik enthousiast. Ahmad begint direct de muziek op te nemen met zijn telefoon. Als hij een stukje afdraait merk ik dat hij de bassen (die juist zo belangrijk zijn) mist, wat ik al dacht. ´Ik zou er graag bij willen zijn,´ zeg ik. ´Alleen jammer dat we tussen al die jonkies op onze leeftijd waarschijnlijk enorm voor lul zullen staan, als we daar als een gek gaan staan bewegen.´

Ahmad gaat terug naar de andere kant van het huis en ik doe nog wat met de gedeeltelijk natte en droge was. Dan is het helemaal donker geworden (de schemering duurt hier nooit erg lang). Ik doe alle lichten uit achter me en begeef me op ons terras, waar ik me helemaal onderdompel in de de muziek. Ik freak lekker uit op de maat van de beat alsof ik 18 jaar ben, in de wetenschap dat niemand mij hier kan zien. Intussen geniet ik, me al dansend in allerlei bochten wringend, van het mooie uitzicht op de heuvels, waar lichtflitsen vanaf het muziekspektakel de bergen oplichten. Wat een avond. Ik kan me heerlijk uitleven zonder gehoorschade en zonder gêne.

Dat zijn verrassingen die het leven goed maken. Ik houd van dansen!