Er is gebrek aan van alles, over de hele wereld. De mens is bezig alle grondstoffen uit de aarde te onttrekken en de natuur te vernielen om aan zijn consumptiedrift te voldoen. We krijgen nu de rekening gepresenteerd. Crisis op crisis volgen elkaar op. En de mens zoekt naarstig naar oplossingen. Gaten worden gedicht en er ontstaan nieuwe gaten in begrotingen. Eén ding moet overeind blijven: DE KOOPKRACHT. Dat klinkt als een soort turbokracht die hoe dan ook niet mag verminderen.

Slechts een enkeling denkt aan consuminderen. Dat zou goed zijn voor onze natuurlijke leefomgeving, maar minder kopen is in tegenspraak met de winsten die gemaakt moeten worden door grote ondernemers. Hoe komen we ooit uit deze spagaat?

Ik ben van nature een zuinig mens. Dat wil zeggen dat ik nooit iets weggooi dat nog gebruikt kan worden. Ik vervang spullen en kleding niet voordat ze versleten zijn. Ik gooi geen voedsel weg. En tegenwoordig douchen wij ook korter dan ooit en zetten wij de kraan uit als we ons inzepen. Ik doe zoveel mogelijk op de fiets en gebruik de auto alleen als het echt niet anders kan. Ik wil niet zeggen dat ik hierom beter ben dan een ander. Het is voor mij heel normaal en ik ben altijd zo geweest. Ik werkte maar 27 uur, omdat ik met het geld dat ik daarmee verdiende genoeg had om rond te komen.

Nu zie ik dat jonge mensen keihard moeten werken als partners met een gezin om hun levensstandaard op peil te kunnen houden. De levensbehoeften zijn groter geworden bij groot en klein en daarvoor moet hard gewerkt worden. Soms zoveel dat mensen daarvan dan weer een burn-out krijgen.

Ik vind dat triest om te zien. Die schoenen van 500 piek en alle andere hebbedingen en gewilde uitjes en vakanties hebben een hoge prijs. Mensen moeten tegenwoordig meer en meer kunnen laten zien dat zij meetellen in de consumentenrace. Hoe gelukkig word je daarvan en wie zegt dat dat moet? De reclame, instagram, tiktok?

Seneca zei al in zijn tijd: ‘niet het rijkst is degene die het meeste bezit, maar degene die het minste nodig heeft’.