Dat stemt altijd een beetje weemoedig. Het is een soort heimwee vooruit, maar als we eenmaal in Nederland terug zijn blijkt het altijd mee te vallen. Nu kijk ik met verlangende ogen naar al de zonverlichte en vertrouwde plekken met de gedachte dat ik die zal gaan missen. Je zou al die beelden in een kommetje van je hand willen bewaren en meenemen. Maar dat gaat niet en het hoeft ook niet. In Nederland zullen er andere beelden voor in de plaats komen. Ik stel me alles daar sappig en groen voor en verheug me daarop.

Toch wil ik weer een paar beelden vanhier in dit weblog plaatsen om de herinnering eraan alsnog mee te nemen.

Ik heb de buurvrouw al gebeld dat ik er bijna aankom en ook mijn naaste buren verteld dat we er bijna weer zijn. Mijn kinderen weten het al lang. Nog een paar dagen….